Inschrijving Technorati

Ik heb me ingeschreven op Technorati om mijn blog wat meer bekendheid te geven.

Technorati Profile

Loslaten

Bookcrossing heeft eigenlijk niets met treinrijden te maken, maar ik vind het typisch iets "om op de trein te doen". En het hoort trouwens tot het domein "lezen", of "graag lezen" of "leren lezen", de regelrechte aanleiding van het ontstaan van deze blog.

Hoe werkt het? Stel je hebt een boek gekocht of gekregen, je hebt het gelezen, gekoesterd of verwenst, en nu ligt het al maanden naast je bed of op het salontafeltje stof aan te trekken. Je kan dat boek altijd wegzetten in een boekenkast, (als je er nog plaats hebt), en er de volgende jaren nooit meer naar kijken. Maar eigenlijk is dat voor dat boek een levenslange gevangenisstraf. Dit boek dat je vele aangename uren heeft bezorgd verdient beter. Je kan het daarom beter vrijlaten...

Release it in the wild wordt het op de Engelstalige site van Bookcrossing genoemd. Vrijlaten in de wildernis. En daar komt het héél dicht bij.
Als een medewerker van een vogelopvangcentrum een gekwetste roofvogel eerst weken of maanden verzorgt, en dan uiteindelijk op D-day die sperwer of buizerd zijn vrijheid teruggeeft, dan voelt hij waarschijnlijk een "dit hebben we weer tot een goed einde gebracht"-trots, een "zie die majestueuze vleugelslag"-blijdschap, maar waarschijnlijk ook een beetje een "ik hoop dat hij zich staande kan houden in die wrede en gevaarlijke wereld"-angst.

Zo ook met een boek dat je achterlaat in de wildernis. Je voelt dezelfde sensaties. Je kan het boek observeren, en kijken wie het meeneemt, je afvragen of het nu een goede pleegouder heeft gekregen, of het eventueel een grote reis gaat ondernemen, of het nog van zich gaat laten horen, als het ware een ansichtkaart sturen.

Een trein, een café, een bushokje of een bank in het park, laat het er achter en als het een beetje meevalt zal het boek nog een lang en gelukkig leven kunnen leiden. Misschien nog wel zeven levens.

De vossenjacht (1)

Ja, wie leest mijn blog nu eigenlijk? Wie ben je? Besta je wel?

En wie ben ik??? Kan je me vinden, ontmoeten, in de echte wereld?

 

Laten we er een jacht van maken. Waarschijnlijk laat ik in het echte leven al eens verwijzingen achter naar deze blog. Of verspreek ik me soms. Of laat ik in deze blog sporen achter die een goede detective naar bij mij kan leiden. En als je dan denkt dat je me getraceerd hebt, stuur me dan een mailtje, of spreek me aan, of geef een commentaar op een vossenjacht blog, waarin je bewijst dat je me getraceerd hebt.

Ik ben me er van bewust dat dit een naald in een hooiberg is, en dat deze jacht dan ook maanden of jaren kan duren. Maar het idee lijkt me leuk.

 

Tip 1:

Ik zit regelmatig op de trein Antwerpen-Mechelen (en terug) en zit dan soms te schrijven aan mijn blog. Maar zoek me daar niet op maandag of vrijdag.

Verboden wapendracht

Het was allemaal snel gebeurd. Ik stond recht op een volle tram, en deze moest bruusk remmen. Op dat ogenblik voelde ik een vlijmscherpe pijn door mijn voet gaan. Een naaldhak van de dame naast mij had zich door het leer van mijn schoen geboord, en ik moest serieus op mijn tanden bijten om het niet uit te gillen.

"Excuseer, ik kon er niets aan doen" mompelde de dader, en de volgende halte stapte ze vlug af en liet mij verbouwereerd achter.

 

Niets aan kunnen doen, dat is nu de grootste nonsens die ik al gehoord heb. Als je het huis verlaat met de messen onder je schoenen geslepen en ontbloot, dan draag je wél verantwoordelijkheid, dan ga je op pad met gewelddadige bedoelingen. Voorbedachten rade.

 

Een naaldhak. Sommige naïeve vrouwen denken dat ze daar mooier of aantrekkelijker door zijn. Neen dus.

Ten eerste kunnen de meeste er niet op lopen. Ze bewegen zich voort alsof ze evenwichtsoefeningen op de balk doen, en elk ogenblik kunnen vallen. Of alsof ze juist begonnen zijn met hun voeten in te binden als Chinese vrouwen, en nog héél veel pijn hebben. Of alsof ze juist een naaldhak door hun wreef hebben gekregen. Vrouwen, jullie zijn er niet voor gemaakt, en jullie zijn er echt niet aantrekkelijker door. Integendeel.

Ten tweede roept het de associatie op met een beroepsgroep uit het kwartier van plezier waar pumps tot het uniform behoren of. soms het enige kledingstuk van het uniform zijn. Blijkbaar kan je niet paaldansen als je dat kleine opstapje niet hebt, of heeft het geen zin om in de etalage te gaan staan als je niet een paar centimeters groter lijkt dan je bent.

 

Maar deze dames hebben dan ook zo veel ervaring met het dragen van deze wapens, dat ze zich op de tram waarschijnlijk gemakkelijk staande kunnen houden.